Vay be hayat dedikleri buymuş meğer. Ne garip değil mi? Doğduk, büyüdük biz de bu hayatın içine girdik. Bu hayat çevremizden ya da başka sebeplerden dolayı kimimizi cahil, kimimizi alim, kimimizi zalim, kimimizi zengin rolünü oynattı. Hepimiz kendi filmimizin başrolündeydik. Öyle kaptırmışız ki role, hayatın gayesini unutuvermişiz. Para hırsıyla dönen gözler, menfaat uğruna yapmadığımız çelişkiler kalmadı. Fesatlıklar da cabası ,falanlar filanlar…İtiraf edelim hepimiz az çok insanlıktan çıktık. Öyle çiçek çocuk olalım günleri çoktan geçti. Hırsızlık, dolandırıcılık, tahammülsüzlük, aldı başını gitti. Güven denen kelime sadece TDK’de kaldı. Anlamak zor umutlar tükendi, gelecek beklenildiği gibi gelecek mi? İnsanlar karmakarışık düşüncelerle kalakaldı. Hem de kocaman soru işaretiyle, sahi bize ne oldu? Atalarımıza çok saygı duyar, yere göğe sığdıramazdık. Acaba atalarımıza efsanevi hayran kalarak kendimizi mi unuttuk? Belki de hayatımız bu şekilde olmalıydı. Kimseyi suçlamıyorum. Sadece kendimi suçluyorum. Bu filmde başrol benim. İyiler övüncüm, kötüler üzüntüm Neyse bu film fazlasıyla gişe yapar diyorum. İyi oynadık. Elbet bir gün vizyondayız…
MAVİ RÜZGAR 